Partija “Komunisti Srbije” je čestitala 27.juli- Dan Pobede u Velikom oslobodilačkom Otadžbinskom ratu drugovima iz bratske radničke partije DNR Koreje, kao i ambasadoru DNR Koreje u Bukureštu.
Korejsko poluostrvo je oslobođeno od teških i brutalnih okova japanskog imperijalizma u avgustu 1945. godine, a korejski narod je odmah počeo da obnavlja zemlju u duhu socijalizma. Oduzimanjem zemlje od feudalaca, ljudi su po prvi put postali vlasnici zemlje i fabrika. Veliki koraci su postignuti na polju emancipacije žena, borbe protiv nepismenosti odraslih i isceljenja zemlje od decenijskog ropstva, sa velikim elanom – započeti su veliki građevinski projekti, a bogato nasledstvo korejske kulture je obnovljeno. Ovaj težak zadatak kulminirao je u formalnom uspostavljanju Demokratske Narodne Republike Koreje kao diktatura proletarijata 1948. godine, dok su američke imperijalističke snage agresivno preuzele kontrolu nad većim delom južne polovine poluostrva pod lažnim izgovorom razoružavanja japanskih trupa.
Celokupna invazija SAD-a na DNRK nije bila iznenadna, tada – ne samo da je već stekla značajan nivo kontrole nad južnom polovinom Korejskog poluostrva, već su se njene oružane provokacije duž 38. paralele postepeno povećavale tokom godina . Sa 454 oružanih provokacija 1947, 932 u 1948 i neverovatnih 2617 1949, rat je već u stvarnom smislu započeo nekoliko godina pre tog sudbonosnog dana 25. juna 1950. godine. Putem ovih vojnih incidenata, SAD su imale nameru da učvrste odbrambene položaje i umanje snagu Korejske narodne armije. Sve do trenutka kada su izvršile sveobuhvatnu invaziju, osećale su se sigurno u svojoj pobedi.
To je bilo pogrešno.
Američki istoričar Bruce Cumings napominje da je “skoro polovina južnokorejskih vojnika umrla, zarobljena ili nestala” u roku od mesec dana od početka rata, a “Seul je pao u ruke severnih invazionih snaga od oko 37.000 vojnika”. Korejska narodna armija je potisnula invazione snage nazad u Pusan, mali prostor na jugoistoku poluostrva Ono što je započelo kao “pobeda koju niko nikada nije mogao oduzeti od Harija Trumana” (Bruce Cumings) umesto toga završilo se sa 405.489 poginulih, ranjenih i zarobljenih američkih vojnika, 113.965 južnokorejskih marionetskih vojnika poginulih, zarobljenih i ranjenih i i uništavanje velikog broja aviona, tenkova, kamiona i brodova (Choe Jung Chol, Von Chung Guk) Korejski otadžbinski oslobodilački rat je srušio mit da je Američki imperializam nepobediv i jednom zauvek, pokazao svetu da revolucionarna odlučnost i žudnja za slobodom mogu, zaista, baciti na kolena i najmoćnije armije sveta. Iako su Amerikanci danas sasvim svesni ponižavajućeg poraza američkog imperijalizma, njihova vlada nastavlja da umanjuje prave okolnosti rata u laži. “Najmanje poznato Amerikancima je”, piše Bruce Cumings, “kako je to bio grozno prljavi rat, sa odvratnom istorijom civilnih pokolja.” On nastavlja: ”Američki dokumenti otkrivaju da je u južnokorejskim zatvorima držano desetine hiljada političkih zatvorenika, policija je radila u rukavicima sa fašističkim omladinskim grupama i da su te iste snage masakrirale svoje građane samo pod sumnjom da imaju levičarske tendencije. “Iste južnokorejske marionetske snage koje su počinile ove brutalnosti uglavnom su regrutovane iz redova onih koji su sarađivali sa japanskim imperijalistima pre oslobođenja, već se pokazalo da ih zloupotreba, silovanje i ubijanje kolega Korejanaca nije mnogo uzbudilo, oni su nastavili sa svojim zlodelima.Imperijalistička takozvana “međunarodna zajednica”, uključujući i Sjedinjene Države, nastavlja da predstavlja DNRK u najmračnijim oblicima, divlje optužujući zemlju za kršenje ljudskih prava, dok Sjedinjene Države imaju najveći broj zatvorenika u svetu, u zatvorima Afroamerikanaca ima pet puta više od belaca, SAD ne pomišljaju da prestanu sa mučenjem kada su u pitanju Arapi i brutalno razdvajaju porodice bez dokumenata. SAD su licemerno izgubili iz vida činjenicu da su oni jedina zemlja koja je ikada upotrebila nuklearno oružje dok je osudila DNRK za svoj odbrambeni program, ali mi nismo. DNRK je u međuvremenu smelo gradila socijalizam. Njeno nasleđe nam pokazuje da radni ljudi mogu opstati čak i pod najtežom pretnjom, dok nam njihovo sadašnje društvo nudi pogled u budućnost za koju se svi možemo boriti i nadati joj se.
Radnik ne može ništa izgubiti osim svojih okova. Imamo svet za koji se borimo, i veličanstven primer Korejskog naroda koji je pokazao da zaista možemo pobediti-čak i u naizgled bezizlaznim situacijima!