13.7.1943. godine u blizini Foče Ivan Goran Kovačić, ubijen je od strane četnika. Na taj način prekinut je život jednog velikog pesnika i antifašiste.
,U planini mrkoj nek mi bude hum,
Nad njim urlik vuka, crnih grana šum,
Ljeti vječan vihor, zimi visok snijeg,
Muku moje rake nedostupan bijeg.
Visoko nek stoji, ko oblak i tron,
Da ne dopre do njeg niskog tornja zvon,
Da ne dopre do njeg pokajnički glas,
Strah obraćenika, molitve za spas.
Neka šikne travom, uz trnovit grm,
Besput da je do njeg, neprobojan, strm.
Nitko da ne dodje, do prijatelj drag, –
I kada se vrati, nek poravna trag.’
Progresivnо оpredeljen, Goran је već 1942. zajedno sa poznatim pesnikom Vladimirom Nazorom, stupio u redove partizana.Poznatu poemu “Јаmа“ napisao је u partizanima inspirisan ustaškim zločinima u okolini Livna kada је bačen veliki broj Srba u kraškе јаmе око Livanjskog polja. Nju је prvi put čitao ranjenicima Prve proleterske divizije glumac Vjekoslav Afrić. Već sredinom jula 1943. godine I. G. Коvačića su u selu Vrbnica, blizu Foče, ubili četnici. U trenutku smrti је imao 30 godina. Nepojmljivo tragično о su se obistinile njegove reči iz pesme “Мој grob”. Zaklalo ga je smeće iz redova naroda nad kojim su izvršeni zločini o kojima je pisao kako se nikada ne bi zaboravili.
“Goran Kovačić, nije proživio nedaće pete ofanzive. Mladi hrvatski pjesnik, koji je u pjesmi “Jama” tako snažno oformio najžešći u ovom ratu ispjevani protest protiv ustaških pokolja nad Srbima, bio je ubijen od “srpskih osvetnika”, četničkih izroda, tih švapskih i ustaških saveznika. Prerezali su grlo, koje je tako iskreno i snažno grmjelo iz bratske hrvatske duše protiv ustaških zločina nad srpskom nejači. Nikada poštenije i čovječnije djelo pjesnika nije bilo grđe kažnjeno i nikad čelo ubice nije bilo ukaljano sramnijim zločinom. Čitajući Goranovu “Jamu”, pokoljenjima i pokoljenjima srpske omladine stezat će se srce nad zločinima, koji su izazvali takav krik pjesnika, ali isto tako i nad zločinom, koji je tome divnom galebu prerezao grlo.“
(Moša Pijade)
Grob Ivana Gorana Kovačića ostao je nepoznat, baš onako kako je bio poželio (pjesma-epitaf Moj grob).