Književnik Vladimir Nazor nazvao ga je najstarijim partizanom Jugoslavije..
Đorđije Đoko Pavićević (Do Pješivački, kod Danilovgrada, 6. maj 1872 — Nikšić, 4. jun 1970) bio je oficir Crnogorske i Jugoslovenske vojske, učesnik Prvog svetskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik Jugoslovenske armije i najstariji narodni heroj Jugoslavije.
U toku Trinaestojulskog ustanka, zajedno sa četvoro dece — dva sina i dve ćerke, u svojoj 69. godini stupio je u borbu. Kao stari ratnik posebno se istakao u jesen 1941, kada je nakon splašnjavanja ustanka pozivao narod da se priključi Narodnooslobodilačkom pokretu (NOP). Bio je zamenik komandanta Trebješkog bataljona Nikšićkog odreda, sa kojim je učestvovao u borbama tokom Treće neprijateljske ofanzive. Juna 1942. je postao član Štaba Pete crnogorske brigade sa kojom je učestvovao u pohodu u Bosansku krajinu, a potom u borbama na Neretvi i Sutjesci. Od kraja 1942. bio je savetnik komandanta Treće udarne divizije, kao i većnik na Prvom zasedanju AVNOJ-a i član ZAVNO Crne Gore i Boke. U članstvo KP Jugoslavije primljen je septembra 1943. godine.
Nakon završetka rata demobilisan je u činu pukovnika, a izvesno vreme bio je predsednik Sreskog odbora NOF u Nikšiću i član Glavnog odbora NOF Crne Gore. Biran je za narodnog poslanika Narodne skupštine Crne Gore. Stariji sin Vojislav mu je poginuo u ratu, a mlađi Branko bio je prvi predsednik Crnogorske akademije nauka i umetnosti. Nosilac je Partizanske spomenice 1941, a Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. novembra 1953. godine u svojoj 81. godini, kao najstariji nosilac ovog odlikovanja.
Kao najstariji partizanski borac, ali i veoma snažna ličnost koja je u potpunosti bila predana borbi i patriotizmu, Đoko Pavićević je ostavio utisak na sve ličnosti sa kojima se upoznao u toku Narodnooslobodilačkog rata, a neki od njih su u svojim ratnim dnevnicima ostavili zabeleške o njemu.
O susretu sa Đokom književnik Vladimir Nazor je 15. februara 1943. u svom ratnom dnevniku, koji je nakon rata objavio pod nazivom S partizanima, ostavio sledeći zapis:
„ Našao sam se ovdje s onim partizanom iz Crne Gore koji je stariji od mene. To je drug Đoko. Kakav li je da od boga nađe! Jedva je nešto krupniji i viši od mene, ali kakva glava! Još bujne vlasi; bijela rudasta brada pokrila mu gotovo čitavo lice bakarne boje, čvrsta nosa, debelih brkova i dubokih bora. Čime ona najviše sjeća na Zevsovu glavu, jesu Đokove obrve, duge, guste i crne. Uvjeren sam da bi se od njih mogla potresti gora Olimp smo kad bi Crnogorac znao zatreptati s njima kao Hromosov sin… Da sam slikar, crtao bih svakako tu bradu, taj nos i te obrve, od kojih se oči jedva vide.”
Književnik Mirko Banjević, koji je u toku rata uređivao partizansku štampu, krajem 1942. godine je u listu Partizanska riječ, koji je bio organ Pete proleterske brigade, objavio reportažu o Đoku Pavićević, u kojoj je napisao par reči o njegovom izgledu i životnom putu
“Gusta sjeda brada, koščato mrko lice Đoka Pavićevića, slika je starijeh junaka kakvi su bili hajduci-osvetnici raje… Kao mrki orle, danas stari Đoko gazi bosanske planine i ne ustupa. Na maršu je često nosio i ranjenike u najtežim trenucima i time davao rijedak primjer mlađima. A gde je bilo zasjede i tu se pokazivao s puškom u staroj ruci. On voli da ide sa bataljonom.
— Samo ovakva vojska, samo ovakva borba može izvesti narod iz muka na pravi put za bolji život. Ovakvima treba da pripada budućnost. Dosad, sinko, nije bilo pravde! Ne, ne!
Tako i danas naglašava ovaj junak starog kova. On i danas misli kako bi pomogao našoj borbi gde god može. On misli i na povratak u zavičaj. Pouzdan je da će njegovi plemenici ponovo ustati.”